ای اهورا..!
به بهشت نخواهم رفت، اگر مادرم آنجا نباشد
من خاک پای اویم و، بهشت زیر پای او...

کی توان شــــاد نمود دلبـــــر هــــر جایی را

نتــــــــوان کــــــــرد قبـــول دوری و تنهایی را

دار دنیــــــــا نبُوَد جایــــــگهی بــود و بقـــــــا

بی سبب جمع کنیم هستی یی دنیـــایی را

شـــــوم آرام اگــــــر زندگی ام خوش گـــذرد

نــــکنم گاهــــی قبـــــول معــــــرکه آرایی را

قریـــــه و، دهکده و، شهــر کند خستــه مرا

دوست دارم همــــه جـا زنـدگی صحرایی را

خواهمی خستــــــه نگردم درین عمر قصیر

کنگورچی کرده قبــــول دبدبـــــــه و بایی را
--------------------------------------------
16-12-1390
هجری خورشیدی سروده شده است

صلح و جنگی که دران غلغله بر پاست هنوز
خون بهـــایی که دران خون دل ماست هنوز

چل و نیــرنگ و فریب در همه جا عام شده
حیله و مــــکر به هر گوشــهء دنیاست هنوز
 
خوب بد فرقـــی ندارد درین قومــــی پریش
جاهل و اهل خــــرد در تـــه و بالاست هنوز

راستی رخت سفــر بستـــه ازین کهنه دیار
کاذب و اهل ریـــــــــا در زبـــــر ماست هنوز

قطرهء اشــــک من انــدر صدف سینه نماند
گوهــــــر دیدهء من در بُن دریــــاست هنوز

مــردم حیـــــــــران و وطن پایگهی بیــوطنان
از کی نالیم که از ماست که بر ماست هنوز

آنچی که قدر ندارد سخن نغـــــــز و نکوست
پنـــد کنـگورچی ما هــم گپ بیجاست هنوز
-----------------------
1390/07/20
هجری خورشیدی سروده شده است

خالی بُوَد در همــــــــــــه جا صدر جای ما

باشد عزیــــــــز نیک بشــــــر از برای ما

بَد نیستـــــــــم و بَد نه کنم از برای کس

در بَد بماند هـــــــــــر که کند بَد برای ما

نان و پیـــــــــــاز گـــر برسد شُکر می کنم

رزق حلال روزی دهـــــــــــــد گر خدای ما

از حلق ما که لقمــــــــــــهء نا پاک نه گذرد

اینست همیشــــــه پیش خداوند دعای ما

کوشـــــم که حق ِ ، حق دهم من به خلق او

از بــــرگ سبــــز بیش نه باشد سخای ما

هستـــــــم بدین امید درین دیـــــر بی وفا

باشد همیشــــــــــــه بهر عزیزان وفای ما

خیـــــــــــر است اگر از بر ما ظلم می کنند

خوش می شوم که کس نه بینـــــد جفای ما

هـــر کس به زنـــدگی بکند راهـــــی انتخاب

این هست دین ومذهب وهم سلک و رای ما

در خون مــــا که رنگ گنــــــه مــوج می زند

غرق گناهست از ســـــر ما، تا به پای ما

کنگورچی بهــــر دوست شِفـــــا دارد آرزو

دارم امیــــد که دوست نه بیند شَفای ما
-------------------------------------------------
۲۶- ۵ - ۱۳۷۴
هجری خورشیدی سروده شده است

رشتـــهء عهد و وفــــــا را ز مژه تافته ام

حُلهء شــــــرم و حیا را ز شرف بافته ام

گوهـــری گنج قناعت من از عقل سلیم

سخن نغــــــز من از فـــکر ِ رسا کافته ام

یاری و همــدلی در مدرسهء فضل وکمال

کـــرم و همـــدمی در قلب شما یافته ام

مجمعی جاهل دوران نه برفتــــم قدمی

محضری اهل خِرد دائیمـــــا بشتافته ام

خرمنی بغض و حسد را بسپـــردم بخیال

گهری مهــــر و وفا هر دَمی بشکافته ام

فارغـــــــــم من ز همه غصه و ادبار زمان

منی کنگورچی رهی همدلی را یافته ام

"کنگورچی"
-----------------------------------------
10-11-1388
هجری خورشیدی سروده شده است

دور باش از غرور و کبر و منی

دل نـــــگر باش و دل فـگار نباش

کنگورچی